ایماژیسم در شعر احمدرضا احمدی

ایماژیسم یا تصویرگرایی مدرن مجموعه‌ای از تصاویر با صورت‌های پررنگ ذهنی و ظاهراً بی‌ربط و منطق است که همانند مونتاژ‌های سینمایی کنار هم قرار می‌گیرند. شاعران ایماژیسم از نوعی شعر غنایی و کوتاه ژاپنی، هفده هجایی به نام «هایکو» تأثیر گرفته‌اند. زبان این شاعران به زبان گفتاری و روزمره بسیار نزدیک است. آنها معتقدند برای ارایۀ مقصود به جای بیان مستقیم باید از عنصر «خیال» بهره گرفت. ایماژیسم با صور خیال سنتی (تشبیه و استعاره) تفاوت‌های آشکاری دارد. تی. اس. الیوت از بنیان‌گذاران این مکتب ادبی است. در ایران برخی شاعران معاصر، متاثر از این مکتب بوده‌اند. در این نوشتار ضمن شرحی بر مکتب ادبی ایماژیسم و روش آن، نمونه‌ای از اشعار احمدرضا احمدی از مجموعۀ‌ «‌من فقط سپیدی اسب را گریستم» تحلیل و گره‌گشایی می‌شود. بررسی اشعار او نشان می‌دهد، تصاویر با گریز از معنا و محتوا، موجب پیدایش فرم در شعر او شده‌اند. اصالت تصویر، آزادی در انتخاب وزن و موضوع، به کارگیری زبان گفتاری و ابهام از ویژگی‌های ایماژیستی شعر احمدرضا احمدی است.